#Rozdział 1

Zeszłam do kuchni. Moją uwagę przykuła mała kompozycja z orchidei, a obok niej złota karteczka w kształcie serduszka, zostawiona na drewnianym stole. Powoli podeszłam do blatu, sięgając po arkusz papieru. Rozejrzałam się po domu i sprawdziłam, czy nie ma nikogo przed domem. Było pusto. Dopiero wtedy przeczytałam wiadomość.

„Dzisiaj o 17. Nad strumykiem. Czekam, to ważne.

Tyler”

Odłożyłam karteczkę. Czułam, jakby moje martwe serce znów zaczęło bić. To było coś pięknego. A więc przyjechał do miasta. Przy-je-chał dla mnie. Tak długo na to czekałam...
Ocknęłam się, słysząc dzwonek do drzwi. Nie wiem, ile tkwiłam w bezruchu, układając w głowie przebieg naszego spotkania. Odsłoniłam zasłonkę w szklanych drzwiach wejściowych. Uśmiechnęłam się, gdy ujrzałam Elenę. Szybko otworzyłam drzwi, pozwalając jej wejść do środka. Uściskałyśmy się wzajemnie.

Z Eleną przyjaźniłam się już bardzo długo, mogłyśmy sobie wszystko powiedzieć i pomimo naszych kłótni ufałyśmy sobie bezgranicznie. Miała długie, jasnobrązowe włosy, które postanowiła ściąć „delikatnie” i zrobić czerwone pasemko. Teraz jej włosy są kręcone, od czasu, gdy została wampirem, prowadza się z Damonem. Wcześniej była z jego bratem - Stefanem - bardzo długo, z którym się przyjaźnię. Jak dobrze wie, zawsze wolałam jej pierwszą miłość z kilku powodów:

1. Mimo ich zerwania, ciągle się o nią troszczył.

2. Nie skrzywdziłby Eleny, zawsze była u niego na pierwszym miejscu, tak jak przyjaciele i rodzina.
3. Nie mam do Damona zaufania po tym, jak wykorzystywał siłę perswazji na mnie, gdy byłam jeszcze człowiekiem i się mną bawił.

Te powody są najważniejsze, choć gdybym miała się dłużej zastanowić, wymieniłabym ich sporo więcej.

Wyrwałam się z zamyślenia. Zaparzyłam nam obu kawy i usiadłam na kanapie obok przyjaciółki, stawiając filiżanki na oszklonym stoliku. To na nim zostawiłam też karteczkę od Tylera. Upijając łyk kawy, zauważyła ją. Zapytała się „Co to jest?”, lecz nie zdążyłam jej odpowiedzieć. Złapała karteczkę, szybko ją czytając. Była równie szczęśliwa i zaskoczona jak ja. Potem temat zszedł na koniec naszego liceum, który miał miejsce dokładnie tydzień temu. To wszystko minęło tak szybko… Pomyśleć, że po tym wszystkim, co przeszliśmy (śmierć najbliższych, ciągłe poświęcenie, walka o przetrwanie), zdołaliśmy dotrwać do końca: Stefan, Bonnie, Elena, Matt i ja. Obie się wzruszyłyśmy.

-W sumie gdyby nie Klaus, nie wiem jak to wszystko by się potoczyło. 

Gdy Elena obrzuciła mnie podejrzliwym spojrzeniem, uzmysłowiłam sobie, że nie powinnam tego mówić. Klaus był pierwotnym, mającym opinię bezdusznego mordercy. Nie do końca, widziałam w nim dobro. Był jednym z najgorszych ludzi, jakich spotkaliśmy; zabijał z zimną krwią, manipulował wszystkimi; poświęcił wiele istnień, by ukończyć swoje dzieło; nie dbał o nic. Jednak w stosunku do mnie stawał się inny, lepszy.

-No co? Przecież tak było – dodałam pospiesznie.

-No tak, ale wydaje mi się, że coś się wtedy wydarzyło. Coś, o czym nie wiem – przyjaciółka drążyła temat.

-Nic się nie stało – zapewniłam Elenę.

Czułam, że się rumienię. Przyjaciółka zaraz mi to wypomniała. Westchnęłam, siadając wygodniej na kanapie. Starałam się powoli opróżniać filiżankę kawy, chcąc zyskać na czasie. Bałam się jej o tym powiedzieć, a raczej bałam się jej reakcji. Czułam jej spojrzenie na sobie, nieprzyjmujące sprzeciwu. Dla nich Klaus był wrogiem. I gdyby nie fakt, że zabicie go uśmierci każdą osobę, którą przemienił (w tym nas), już dawno by to zrobili.

 -Nic się nie stało – powtórzyłam – Spotkałam go na boisku szkolnym, wymieniliśmy parę zdań…

Rzuciła we mnie poduszką, którą złapałam z gracją i szybko odrzuciłam.

-Mów dalej! – uśmiechnęła się delikatnie.

-Pozwolił Tylerowi wrócić do miasta. Powiedział też, że to Tyler jest moją pierwszą miłością. On będzie moją ostatnią, niezależnie od tego, jak długo to potrwa. I mnie pocałował – powiedziałam na jednym tchu, czekając na wybuch złości Eleny.

Patrzyła na mnie z nutą przerażenia.

-P-p-pocałował c-cię?!

Skinęłam głową. Już miała coś powiedzieć, ale powstrzymała się. Jej twarz złagodniała, a na ustach pojawił się nikły uśmiech. Byłam zdezorientowana.

-Jak całuje? – odezwała się.

Tego pytania się nie spodziewałam. Walnęłam ją po przyjacielsku w ramię. Zaczęła się śmiać, przytulając mnie.

-Nadal uważam, że oszalałaś, pozwalając mu się pocałować – widząc moją minę, odchrząknęła – Ale nie zaprzeczę, że przy tobie Klaus zachowuje się inaczej. Normalniej. Jeżeli coś do niego poczułaś, powiedz mi to. Nie wiem, czy to zaakceptuję, ale spróbuję uszanować. W sumie to jesteśmy w podobnej sytuacji – podobają nam się ci źli. Mimo tego, że tak wiele osób jest przeciwnych mojemu związkowi z Damonem. Z czasem się o tym zapomina. I gdyby miał mnie skrzywdzić, na pewno bym z nim nie była. Widzę, jak zmienia się, będąc ze mną. Na lepsze.

Spojrzałam na nią. W jej oczach dostrzegłam miłość do tego wampira; ten sam błysk, który widywałam, gdy była ze Stefanem.

-Elena, To był tylko pocałunek. Nie czuję nic do Klausa. A jeżeli jesteś szczęśliwa z Damonem, to naprawdę się z tego cieszę – w końcu to przyznałam.

Ale czy Klaus jest mi obojętny? Tak, odpowiedź była prosta. 

W pewnym momencie przerażona spojrzałam na Elenę.

-Tyler… Muszę mu o tym powiedzieć.

Cała zesztywniałam, myśląc o tym.

-----------------------------------------------------

Postanowiłam wrzucić wcześniej rozdział. I jak? Wiem, wiem... Liczyłam na to, że wyjdzie mi to lepiej. Nie oceniajcie tego zbyt surowo! :)