#Rozdział 8

Z perspektywy Caroline

Nieprzyjemna, mokra kropla deszczu wylądowała na moim nosie. Westchnęłam i podkuliłam nogi na ławce. Po dziesięciu minutach park opustoszał. Zostało tylko kilka osób. Mężczyzna biegał, dziecko skakało w powstałej już kałuży, a kilka ławek dalej jakaś para się całowała. Kilka osób znalazło schronienie pod drzewem. Wyglądali tak, jakby bali się deszczu, a deszcz nie powinien być ich zagrożeniem. To przed nami – nadludzkimi istotami – powinni uciekać.

Schyliłam głowę w dół. Skupiłam się na swoim miarowym oddechu i odbijających się o ławki kroplach deszczu. Nawet nie usłyszałam, jak ktoś dosiadł się do mnie.

-Caroline – usłyszałam znajomy głos i natychmiast uniosłam głowę.

Obok mnie siedział Klaus.  Przez chwilę zapatrzyłam się na jego kręcone włosy koloru brudnego blondu i błękitne oczy pasujące do granatowej koszulki, czarnych spodni i kurtki w tym samym kolorze.

-Co tutaj robisz? – zapytałam.

Czyżby mnie śledził?

-Przechodziłem i Cię zauważyłem – odpowiedział miękko.

Nie do końca mu wierzyłam.

-Cała zmokłaś – czyżbym dosłyszała w jego głosie troskę?

Natychmiast zdjął kurtkę, która jeszcze nie zdążyła nasiąknąć deszczem i nakrył nią moje ramiona. Jego oczy mówiły, żebym nawet nie próbowała jej zdejmować.

-Dzięę-kuję-ę  – wydukałam.

Uśmiechnął się, ukazując rząd śnieżnobiałych zębów. Ciężko było mi to przyznać, ale uwielbiałam, jak się tak uśmiechał. Najgorsze było w tym wszystkim to, że nie wiedziałam dlaczego. Co takiego się stało, że zaczęłam zauważać, jaki jest przystojny, co mnie w nim pociąga? A jego najstraszniejsze wybryki poszły w niepamięć?

-Powinnaś być już w domu.

Spojrzałam na zegarek. O cholera. Przyszłam tu pieszo, a nawet z wampirzą szybkością najwcześniej będę w domu na 24.

-Straciłam poczucie czasu – przyznałam.

Wstał z ławki i spojrzał na mnie wymownie.

-Chodź ze mną.

-Gdzie? – zmarszczyłam brwi.

-Do samochodu. Podwiozę Cię do domu.

-Poradzę sobie – rzuciłam, nie ruszając się z miejsca.

-Caroline, masz zamiar wracać do domu o tej porze sama? – podkreślił dobitnie ostatnie słowo. Zabrzmiał tak, jakbym nie umiała sobie poradzić bez nikogo.

Znów to robił – przeszywał mnie spojrzeniem na wylot. Miałam mu już rzucić jakąś uszczypliwą uwagę o tym, że nie jestem dzieckiem, ale dałam spokój. Miał całkowitą rację. Nie uśmiechało mi się iść do domu samej, a tak załapię się na podwózkę w ciepłym samochodzie, na moje nieszczęście z Klausem…

***

Jechaliśmy w ciszy. Co jakiś czas zerkałam na hybrydę.
Pochwycił moje spojrzenie.

-Coś ze mną nie tak? – zapytał, przenosząc wzrok z drogi na mnie.

Zaprzeczyłam, kręcąc głową. Odwróciłam głowę w drugą stronę speszona. Przyłapał mnie na patrzeniu, no pięknie. W dodatku poczułam dziwny ścisk w żołądku, spowodowany przebywaniem sam na sam z Klausem. Nie miałabym gdzie uciec w razie potrzeby.

Po chwili odważyłam się zadać mu nurtujące mnie pytanie:

-Czemu przyniosłeś mnie do domu, nawiedzasz mnie w snach, a teraz odwozisz? Nie prościej byłoby mnie od razu zabić?

Klaus przesunął dłonią po swoim kilkudniowym zaroście.

-Nudzi mi się – odpowiedział, jakby to była najoczywistsza rzecz na świecie.

-Pytam tak serio – spróbowałam opanować drżenie rąk.

-A jak tak serio odpowiadam – zaczął naśladować mój głos.

Zaśmiał się. Szturchnęłam go delikatnie.

-I z czego się śmiejesz? – zapytałam, a po chwili sama zaczęłam chichotać.

Jego dłoń spoczęła na moim ramieniu, a ja momentalnie poczułam, jak moje mięśnie się spinają.

-Z Ciebie – odparł, nie przestając się śmiać.

Zrobiłam urażoną minę. Wyszczerzył się, zabierając rękę. Skupił się na drodze, wyprzedzając jedno auto.

Zastanawiałam się, czemu w moim towarzystwie jest zupełnie inny. Potrafi doprowadzić mnie do śmiechu, otwiera się na mnie, a zarazem jest poważny i nie dopuszcza do siebie nikogo. Jest taki delikatny, a jednak porywczy. Zupełne przeciwieństwo. Dlaczego to robi? Dlaczego próbuje zaprzeczyć temu, że jednak ma w sobie cząstkę dobra; człowieczeństwa?

-Zdaje Ci się – odpowiedział obojętnie – Nie ma we mnie krzty dobra.

Spojrzałam zaskoczona na Mikaelsona. Wypowiedziałam swoje myśli na głos, cholera.

-Więc dlaczego zachowujesz się w stosunku do mnie inaczej? – zapytałam.

Co mi szkodziło pogrążać się dalej? I tak zrobiłam z siebie już idiotkę.

Spojrzał na mnie chłodno, dając do zrozumienia, że nasza konwersacja dobiegła końca. Resztę drogi przemilczeliśmy.

Zgrabnie podjechał pod mój dom. Spojrzał przelotnie na budynek, po czym skoncentrował całą swoją uwagę na mnie.

-Dziękuję – zdobyłam się na nikły uśmiech i otworzyłam drzwi samochodu.

Klaus uniemożliwił mi wyjście, łapiąc mnie za rękę. Przestraszona spojrzałam na niego.

-Odpowiadając na wcześniejsze pytanie – bo lubię Cię.

Odetchnęłam z ulgą, gdy mnie puścił.

Posłałam mu najlepszy uśmiech, na jaki było mnie stać, choć nie był zbyt przekonywujący.

Wysiliłam się na krótkie „Dobranoc” i zatrzasnęłam drzwi samochodu. Wbiegłam po schodach i weszłam do domu. Zamknęłam drzwi na zamek i właśnie wtedy usłyszałam, jak Klaus odjeżdża. Zdjęłam kurtkę i powiesiłam ją na wieszaku. Wówczas przypomniałam sobie, że zapomniałam mu ją oddać. Kolejny powód do spotkania z Pierwotnym, czego chcieć więcej? 

-----------------------------------------------------

Przychodzę z nowym rozdziałem.

Zadowoleni? :)

Czy spodziewaliście się czegoś innego?

A jeżeli już tu jesteś... 

a wiem, że jesteś,

to zostaw KOMENTARZ!