#Rozdział 7

Z perspektywy Klausa

Nie wiedziałem już, co robić. Nie mogłem dotrzeć do Caroline. Po prostu nie umiałem przedrzeć się do niej, nie okazując przy tym słabości, którą ona jest dla mnie. W dodatku.. nie powiedziałem Caroline o tym wilkołaku. Jeśli tylko Rebekah jej coś powie – wszystko stracone. A nie mogę pozwolić, by teraz mogło się coś zepsuć. Nie bez znaczenia tak długo o nią walczyłem i będę walczył. Stała się osobą, dla której mógłbym dużo poświęcić.

Otrząsnąłem się z tych myśli, wołając siostrę. Nie odpowiadała. Poszedłem do jej pokoju i bez pukania wszedłem. Pokój był pusty. Na stoliku leżała mała karteczka. Wziąłem ją, czytając:

„Kochany braciszku!

Muszę coś załatwić, wrócę jutro. Tylko nie szalej z Caroline!

Buziaczki, Rebekah”

Gdzie ją wywiało? Westchnąłem, idąc po whisky.

Z perspektywy Caroline

Nie mogłam pozwolić sobie teraz na jakiekolwiek zatracenie się, w szczególności tyczy się to Klausa. Nawet gdy był tak… Skarciłam się w myślach. Nie powinnam tak myśleć, to nie miało znaczenia.

Gdy wyszłam, zadzwoniła do mnie Elena. Teraz to ona mnie potrzebowała i to było najważniejsze.

***

Weszłam do domu przyjaciółki. Rozejrzałam się, nie widząc jej.

-Elena?

-Tutaj jestem! – usłyszałam dochodzący głos z góry z jej pokoju.

Po chwili pukałam już do jej drzwi. Usłyszałam ciche „proszę” i weszłam. Posłała mi delikatny uśmiech, lecz zauważyłam w jej oczach łzy.

-Płakałaś…

-Nie, to uczulenie – odpowiedziała wymijająco, machając dłonią.

Ręce oparłam na biodrach. Wampiry i uczulenia – dobre sobie. Elena jednak dłużej nie wytrzymała i wybuchła płaczem.  Usiadłam obok niej i złapałam jej dłoń.

-Co się stało? – spojrzałam na nią tak, że mój wzrok mówił „Tylko teraz bez żadnych gierek i kłamstw”.

Nadal zapłakana wytłumaczyła mi wszystko. Pomiędzy nią a Damonem nie układało się najlepiej, a raczej było coraz gorzej. Dzisiaj z nim o tym porozmawiała i po długiej „pogawędce” stwierdzili, że dadzą sobie trochę czasu. Zaskoczona spojrzałam na Elenę, ale z jej miny wywnioskowałam, że to nie wszystko. Dowiedziałam się, że pocałowała Stefana wtedy na pikniku, jak zostali sami. Objęłam ją.

-Czujesz coś do niego? – zapytałam.

Spojrzała na mnie niepewnie, kiwając głową.

-Ale z drugiej strony jest Damon… - westchnęła, ocierając łzę.-Elena, nigdy nie zapominamy o swojej pierwszej miłości. A niezaprzeczalnie Stefan nią był. Z Damonem jesteś mniej czasu, nie wiem jak wyglądały wasze relacje. Obaj Cię kochają – wybór należy do Ciebie.  Poprę Cię w każdej decyzji.

Tak myślałam, że prędzej czy później tak się stanie. Przyszło prędzej.

Jeszcze przez długi czas siedziałam u niej i z nią rozmawiałam.

***

Około godziny 20 byłam już w domu. Opróżniłam woreczek krwi i wyrzuciłam opakowanie do śmietnika.

Zbyt zmęczona dzisiejszym dniem wzięłam orzeźwiający prysznic i weszłam do łóżka, okrywając się cała kołdrą. Wdychałam cudowny zapach pościeli, kojarzący mi się z mamą i ... tatą. Westchnęłam cicho na myśl o nim. Mimo tego, że minęło już tyle czasu od jego odejścia, nadal mam do niego żal i nie wiem, czy kiedykolwiek pustka w moim sercu się zmniejszy.

Znalazłam się w kuchni. Poczułam ciepłe, pełne usta na swoich wargach, szyi i obojczykach. Przymknęłam oczy. Przez moje ciało przeszły ciarki. Złapał mnie za biodra i podniósł, a ja oplotłam go nogami w pasie. Mocniej przyciągnęłam go do siebie i wpiłam się zachłannie w usta. Musnął moje plecy palcami, wcześniej podwijając bluzkę. Zadrżałam pod wpływem jego dotyku. W końcu postanowiłam spojrzeć na postać, z którą miałam takie intymne relacje. Otworzyłam oczy i zamarłam.

-Klaus! – wykrzyczałam, budząc się.

W porę odzyskałam jasność umysłu. Rozejrzałam się. Byłam w swoim pokoju, ale coś mi nie pasowało. Na fotelu w kącie pokoju siedział nie kto inny, jak „mój” dręczyciel. Klaus uśmiechał się zawadiacko.

Wciągnęłam powietrze przez zęby i obrzuciłam go gniewnym spojrzeniem. Rzuciłam w niego poduszką.

-Auć – jęknął, udając, że chowa urazę. 
W jego oczach dostrzegłam małe iskierki.

zdenerwowana, zerwałam się z łóżka i rzuciłam w jego kierunku. Zauważyłam, jak lustruje mnie wzrokiem. Gdy zrozumiałam dlaczego, wróciłam pod pościel i pospiesznie się nią otuliłam. Byłam w samej koszuli nocnej, zasłaniającej ledwie pośladki. Niecodziennie doświadczałam wizyt obcych mężczyzn po północy. 

-Nie patrz się tak! – krzyknęłam, dodając szybko: - i wynocha z mojego domu! To, że jesteś Pierwotnym, nie oznacza, że masz prawo mącić mi w głowie!

Widząc, że nic sobie z tego nie robi, brnęłam dalej:

-Podoba Ci się to?!

-Nawet nie wiesz jak bardzo – jego kąciki ust drgnęły, a na ustach pojawił się uśmiech i urocze dołeczki na policzkach.

-Nie o to mi chodziło! – krzyknęłam.

Miałam wielką ochotę go zabić, nawet za cenę swojego życia. Czemu robił to mnie? Na świecie jest mnóstwo dziewczyn, które dałyby się pokroić za randkę z Klausem. Ale nie, uwziął się na mnie, Caroline Forbes – Bogu ducha winnej.

Zbliżył się do mnie. Zdecydowanie za blisko. Schylił się tak, że jego usta były na wysokości mojego ucha. Próbowałam powstrzymać drżenie. Z marnym skutkiem.

-Przyznaj, że spodobało Ci się.

Przeszył mnie głębokim spojrzeniem.

-Oczywiście, że nie! – odpowiedziałam machinalnie.

Nigdy nie widziałam go takiego.. żywego, pełnego życia, jakkolwiek to zabrzmi, bo nie żyje ponad 1000 lat. Wątpię, że ktokolwiek by mi w to uwierzył. Czemu Klaus chował się pod maską?

Wymieniliśmy spojrzenia. Z wysiłkiem oderwałam od niego wzrok.

-Idź już – szepnęłam.

Przysunął się nieznacznie.

-Na pewno właśnie tego chcesz?

Zdobyłam się na mocniejszy ton:

-Tak. Idź.

Nie odpowiadając, wyszedł bezszelestnie.

Po raz pierwszy zapragnęłam, by przy mnie został. 

-----------------------------------------------------

Hej kociaki! ;*

Nowości - nowy rozdział,

pojawił się spam w menu po lewej,

najdłuższy rozdział jak dotychczas :>

EJ, EJ, EJ.

Ostatnio pojawiają się tylko komentarze ze spamem.

Serio?!

No proszę, zostawcie tylko kropkę.