#Rozdział 4

Około trzy tygodnie później

Leżąc na miękkiej kanapie i skacząc pilotem po kanałach w telewizji, dostałam krótkiego smsa od Eleny: „Caroline, potrzebujemy Cię, bądź zaraz u Salvatorów”. Patrzyłam wystraszona na wyświetlacz, czytając kilka razy wiadomość. Szybko poderwałam się z kanapy, a chwilę później byłam gotowa do wyjścia.

Zapukałam do drewnianych drzwi, prowadzących do ich domu. Elena szybko je otworzyła i zaprosiła mnie do środka.

-Co się stało? – zapytałam, przekraczając próg.

Przytuliłam ją. Była cała roztrzęsiona.

-Damon… - wskazała na niego.

Moje oczy powędrowały ku wskazanej osobie. Leżał na łóżku. Jego koszulka na ramieniu była zaplamiona krwią. Na szyi było jej znacznie więcej. Podeszłam bliżej. Rana ciągnęła się od szyi do końca ramienia, miała nieregularny kształt, poszarpane brzegi i nadal obficie krwawiła. Widoczne były dwa kły. 

-Boże… Czy to wilkołak?!

Przyjaciółka skinęła głową. Po chwili zszedł ze schodów drugi brat – Stefan, witając się ze mną.

-Potrzebujemy twojej pomocy – powiedział miękkim tonem.

-Ale… Jak ja mogę pomóc?

Spojrzałam na nich. Widać było, że mieli jakiś plan.
-Klaus, tak?
Po ich minach stwierdziłam, że mam rację.

-Wiesz, że on jest jedyną opcją. Tylko Klaus może podać krew Damonowi, a tylko ciebie posłucha. Jeżeli dobrze to rozegrasz, Mikaelson przyjedzie jak najszybciej. Care, zgódź się. Proszę, inaczej on umrze.

Czyli jest w Mystic Falls i jednak nie miałam złudzeń, widząc go w lustrze? W dodatku Damon nie raz chciał mojej śmierci, więc czemu ja miałabym mu pomóc? No tak...Odpowiedzą była Elena i Stefan.

-Dobra – rzuciłam, obawiając się skutków.

Ciągle miałam wątpliwości. Wiedziałam, że będzie wściekły; że go zranię.. I już nigdy mi nie zaufa. W co się wpakowałam? Skarciłam się w myślach. Szybko wyciągnęłam telefon, wybierając numer. Odebrał po dwóch sygnałach.

-Caroline? Coś się stało, kochana? – w telefonie rozbrzmiał jego dźwięczny głos.

-Klaus… wilko-ła-ak… mn-nnie ugryzł… - odgrywałam wszystko bardzo dokładnie, dodając jeszcze, że jestem u Salvatorów.

Wyczuwałam jego napięcie.

-Już jadę – rozłączył się.

Odrzuciłam telefon. Byłam na siebie wściekła, podczas gdy oni mi gratulowali. Westchnęłam, rzucając:

-On mnie znienawidzi, nas wszystkich, a w dodatku zabije…
-Czemu się tym tak przejmujesz? Gdyby chciał nas zabić, zrobiłby to dawno temu.

No właśnie, czemu się tak przejmowałam? Chwilę później dało się wyczuć i usłyszeć nadjeżdżającego Klausa. Szybko znalazłam się w kuchni. Po chwili Pierwotny bez pukania wszedł do domu.

-Gdzie Caroline? – rzucił.

-Witaj, Klaus – Stefan jak zwykle kulturalnie przywitał się.

Był zdenerwowany, wyczułam jego przyspieszony oddech.

-Gdzie jest Caroline?! – warknął.

Postanowiłam wyjść z kuchni. Spojrzał na mnie. Zauważyłam, jak jego oczy przez chwilę stają się większe, zaraz jednak wracając do normalnego rozmiaru. Przez te trzy sekundy zrozumiałam, ze darzy mnie większym uczuciem niż sądziłam. 

-Po co do mnie dzwoniłaś? – zapytał spokojnie.

Nie słysząc odpowiedzi, krzyknął:

-Zadałem pytanie!
Na dźwięk tego głosu aż podskoczyłam.

-Klaus…

Podeszłam do niego. Stefan chciał coś powiedzieć, ale uciszyłam go gestem dłoni. Pierwotny spojrzał na mnie wyczekująco.

-Dzwoniłam do Ciebie, ponieważ…

-Ponieważ? – ponaglił mnie.

Wskazałam na Damona głową, a Elena ze Stefanem odsunęli się, tym samym odsłaniając rannego wampira. Gość zaczął się śmiać. Wszyscy spojrzeliśmy na niego zdziwieni.

-Proszę, pomóż mu – poprosiła Elena.

Nie przestawał się śmiać.

-Mam pomóc komuś, kto najbardziej pragnie mojej śmierci? - znów zaśmiał się ironicznie. Na moim ciele pojawiła się gęsia skórka. 

-Nie po-trze-bu-ję go – odparł po raz pierwszy dziś Damon, a jego rana wyglądała znacznie gorzej.

-Damon! – rzuciła Elena, karcąc go.

Widać było, jak bardzo go kocha. Było mi jej ogromnie żal.

-Klaus, nie chcemy cię zabić. Damon nie wie co mówi, a jest już na skraju. Pomóż mu – westchnął Stefan.

Podszedł do mnie, jego oddech owiał moją twarz, wywołując dreszcze na mojej skórze, po czym skierował się w stronę drzwi. Po chwili rozległ się głośny trzask.

-----------------------------------------------------

Hej! Wracam z nowym rozdziałem! :)
Sorry, ale trochę mnie zawiedliście. Jeśli tu wchodzicie 
(a wiem, że wchodzicie, bo wyświetlenia same się nie nabijają) 
to zostawcie komentarz.
Jestem zmuszona do tego, żeby przedłużyć termin wstawiania wpisów,
bo jeśli nadal komentarzy nie będzie, to nie widzę sensu pisania tego dalej.
Przepraszam, ale czy chcecie, żebym dalej pisała?
Tak? Zostaw komentarz.
Nie? Bo tak właśnie myślę.