#Rozdział 5

Przygotowałam dla was niespodziankę! 

Napisane oczami... Klausa, tak :) 

Nadal mam mieszane uczucia co do tego rozdziału.

Nie za szybko toczy się akcja?

Nie zapomnij zostawić komentarza! 

Kocham ;3
OSTATNIE DWA GIFY SĄ MOJEGO AUTORSTWA, PROSZĘ O NIEKOPIOWANIE!

-----------------------------------------------------

-Klaus! – krzyknęłam, wybiegając za nim.

Nie odpowiedział mi, szedł dalej. 
-Daj mi trzydzieści sekund.
Zatrzymał się niechętnie, odwracając do mnie twarzą. Podeszłam bliżej wampira. Nasze oczy się spotkały, a ja zamarłam w bezruchu.

-Słucham - dlaczego mam mu pomóc? – odezwał się po chwili, a wydawało się, jak byśmy stali wpatrzeni w siebie dobre dwie godziny. Gdy nie znalazłam dobrego powodu, pokiwał głową i zaczął się odwracać. Chwyciłam go za przegub.

-Bo cię o to proszę.

 Nadal utrzymywaliśmy kontakt wzrokowy.
-A może dlatego, że znów cię wykorzystują? Albo powinienem powiedzieć: ty mnie?– zagadnął.

-Nie – odparłam dobitnie, mając pewność, że i tak przysłuchują się tej rozmowie.

-Bo wiedzą, że tobie nie odmówię? – ciągnął, puszczając mimochodem moją odpowiedź.

-Nie… - powiedziałam to już niezbyt pewnie, omijając jego spojrzenie.

-Tak myślałem – rzucił – Ciekawe, dlaczego dzwonią do ciebie tylko, gdy czegoś potrzebują. Od kiedy tak zachowują się przyjaciele, Caroline?

-Nie waż się tak mówić – powiedziałam – Mylisz się. Nie masz przyjaciół, nie wspominając o relacjach z rodziną, więc nie wiesz, jak to jest być kochanym – wyrzuciłam z siebie pod wpływem emocji, a gdy odsunął się ode mnie, zdałam sobie sprawę z własnego głupstwa.

Z perspektywy Klausa

-Nie spodziewałem się tego po tobie – przyznałem.

Wiedziałem, że jest zdolna mówić rzeczy, których inni by nie powiedzieli (bojąc się o własne życie), jednak nie miała prawa poruszać spraw mojej rodziny.

-Klaus, ja nie chciałam... – zaczęła, ale nie chciałem tego słuchać.

W jednej chwili znalazłem się u Salvatorów. Szybkim ruchem złapałem szklankę ze stołu i wypiłem jej zawartość. „Rozcieńczony burbon” poznałem, krzywiąc się. Nadgryzłem swój nadgarstek, pozwalając by krew powoli ściekała po ściankach do szklanki. Gdy 3/4 zapełniło się na czerwono, podałem ją Elenie. Ta szybko wlała płyn do ust starszego Salvatore’a. Patrzyli na mnie, nie wierząc, że to zrobiłem. Ja właściwie też nie wierzyłem. Z tą myślą opuściłem ich dom. Spojrzałem na wyczekującą na zewnątrz Caroline.

-Nie martw się, kochana. Ten idiota będzie żył – wypaliłem, wsiadając do samochodu.

Bez słowa poszła to sprawdzić. Nawet w to mi nie uwierzyła. Westchnąłem, zapalając silnik.

Dojechawszy do domu, upewniłem się, że jestem sam. Nie miałem ochoty nikogo teraz oglądać. Nalałem do szklanki whiskey i usiadłem przy biurku. Wyjąłem jakieś stare dokumenty, zagłębiając się w nich i kładąc nogi na biurku. Po około piętnastu minutach usłyszałem dzwonek do drzwi. Nie spodziewałem się nikogo, a na pewno nie osoby, którą zobaczyłem. Otworzyłem drzwi.

-Co tu robisz, Caroline? – zapytałem, zapraszając ją do środka.

Stanęła w przedpokoju. Spojrzałem na nią. Zauważyła, że chowam urazę.

-Przyszłam tylko na chwilę. Chciałam ci podziękować i przeprosić – odparła niepewnie, unikając mojego wzroku.
-Za co dokładnie chcesz mnie przeprosić? Za okłamanie mnie, za kolejne posłużenie się mną czy za wypowiedziane słowa?
Bała się na mnie spojrzeć. Westchnąłem zrezygnowany i zaprosiłem ją do salonu. 

Na początku nawet nie drgnęła, dopiero po trzydziestu sekundach ruszyła, siadając na kanapie. Usiadłem obok niej. Wydawała się obawiać cokolwiek powiedzieć.

-Nic ci nie zrobię. Zadałem ci proste pytanie i chciałbym usłyszeć na nie odpowiedź. 
-Co chcesz usłyszeć?! - spojrzała mi w oczy - Przepraszam cię za wszystko 
-Uratowałem go wyłącznie dla Ciebie, wiedz to. Ale nigdy więcej nie mów o mojej rodzinie – pokiwała głową.

Jej drobna twarzyczka patrzyła wprost na mnie. Opuszkiem palca przejechałem po jej gładkim policzku,  a Caroline drgnęła. Gdy usłyszała moje nadchodzące rodzeństwo, szybko się ode mnie odsunęła.

-Caroline – uśmiechnął się Elijah – miło cię widzieć.

-Was również – odparła, po czym spojrzała na wiszący na ścianie sporych rozmiarów zegar – Wpadłam tylko na chwilkę, na mnie już czas – spojrzała przepraszająco i wstała.

Szybko do niej dołączyłem, przepuszczając ją w drzwiach. Na zewnątrz rzuciłem:

-Wiesz, że nie musisz iść.

Nasze twarze znów się znacznie zbliżyły. W tym samym czasie rozum wziął górę nad sercem i Caroline odsunęła się, idąc do domu. Zagryzłem wargę, by nie przekląć. 

-Podwieźć cię? – zawołałem.

-Nie kłopocz się – odparła, znikając wśród drzew.

Wróciłem do domu. W progu stała już Rebekah. Nie wróżyło to nic dobrego.

-Nie teraz, Bekah.

-Nik, musimy porozmawiać.

Wiedziałem, że nie odpuści, więc zgodziłem się na jedno pytanie. Coś mi podpowiadało, że będę go żałował.

-Każdy wie o tym, że Caroline nie jest ci obojętna - na dźwięk tych słów aż zagotowało się we mnie - Jednak ona chyba nie do końca to odwzajemnia, choć może się mylę. Jednakże…

-Do rzeczy – przerwałem jej.

-… pytanie brzmi: kiedy powiesz jej o tym, że jej byłemu, bodajże Tylerowi, połamałeś kości?

-Skąd to wiesz?!

-Aa – pokręciła palcem – Tajemnica. Jeśli jej tego nie powiesz, ja to zrobię z wielką chęcią – wyszła, ironicznie się uśmiechając.

Ze zdenerwowania rzuciłem krzesłem o podłogę. Nie mogła się dowiedzieć, nie teraz.